Hoe jouw volle blaas mij confronteerde met mijn oude pijn

Lieve Fiene,

Het gebeurde in de eerste weken dat je naar school ging. Je was er zo aan toe. Vol trots stapte je de kleuterklas binnen, met in je rugzak je nieuwe broodtrommel en drinkbeker. Mijn grote kleine meisje, op naar een volgende fase. Het leek wel of je niet hoefde te wennen, zo snel ging het goed. Je voelde je als een vis in het water. Ik was opgelucht. Zoals zo vaak, vond ik het spannender dan jij.

Tot ik in de tweede schoolweek ’s middags het schoolplein op liep en zag dat je helemaal overstuur was. De juf vertelde me dat zij het ook niet begreep, want je was de hele dag heel vrolijk geweest. De laatste minuten was je opeens in paniek geraakt. Toen ik je vastpakte, troostte en vroeg wat er aan de hand was, werd duidelijk dat je gewoon heel erg nodig moest plassen. Ik ben met je mee gerend naar de wc. Wat een opluchting was dat voor je. Je moest lachen van ontlading.

In mijn hoofd kwamen de vragen op. Wist je de weg naar de wc niet meer? Was er geen tijd meer voor geweest? Had je het te lang uitgesteld? Had je het niet durven vragen? Oh lieve help, je had het niet durven vragen.

Opeens slaat dat bij mij in als een bom. Lieve Fiene, wat herken ik het gevoel goed, dat je niet om hulp wil vragen. Wat raakt het me diep dat jij, in dit moment, hierin zo op mij lijkt. Een ogenschijnlijk onbenullig moment van een kleuter die moet plassen, blijkt zoveel meer lading te hebben voor mij als moeder. Ik voel een oude pijn, van waar ik als klein meisje ooit besloot dat ik het allemaal alleen moest kunnen.

Lieverd, ik had me nog zo voorgenomen dat ik het je zou laten zien. Ik zou je laten voelen dat het altijd oke is om hulp te vragen, als je het even niet meer weet. En toch kan ik je hierin dat voorbeeld niet geven. Hulp vragen is zacht gezegd niet mijn sterkste kant. Ik kan wel 1000 keer tegen je zeggen dat je mag uitreiken naar een ander. Maar hoe kan jij je dat nou eigen maken, als je het je eigen mama nooit ziet doen?

Meisje, inmiddels ga je al bijna 2 jaar met plezier naar school. Ik schrik er soms van, hoeveel je op me lijkt. Je maakt me blij en trots. En het kan me soms zo bevangen, dat je ook op me lijkt in de dingen waar ik zelf liever al mee afgerekend had. Dank je wel dat je hierin mijn spiegel bent. Een reminder aan de thema’s waar ik nog zoveel in te leren heb. En ik weet, ook jij hebt jouw weg hierin te gaan. Zoals ik ook de mijne.

Ik heb je lief.

Mama