Skip to content

Geruststellen in maanpak

Voor de zoveelste keer in de afgelopen 2 maanden, hijs ik mij in een astronauten-outfit om een corona-verdachte patiënt te onderzoeken. Het begint al haast routine te worden. Het is warm en zweterig in het synthetische pak. De warmte van mijn adem weerkaatst tegen het dichte mondkapje. De beschermende bril beslaat bij haast elke uitademing. Ik probeer vriendelijk te kijken, wanneer ik de patiënt ontmoet. Hopelijk ziet hij aan mijn ogen dat ik het beste met hem voor heb.

‘Coronatent’

Het is die avond de vijfde patiënt tijdens mijn dienst op het ‘luchtwegspreekuur’. Een kindje van 1,5 jaar met koorts. Alle patiënten met koorts en/of luchtwegklachten gaan uit voorzorg naar de ‘coronatent’. Het kleine jongetje voelt zich duidelijk niet lekker. Met angst in zijn ogen kijkt hij naar mij, of beter gezegd naar een figuur dat nog weinig weg heeft van een mens. Ik spreek niet zijn moedertaal en mijn woorden zijn dus niet geruststellend voor hem. In een eerste reflex ga ik door mijn knieën zodat we elkaar op ooghoogte treffen. En automatisch wil ik zachtjes een hand op zijn knietje leggen om hem gerust te stellen. Maar als reactie daarop kruipt hij nog angstiger tegen zijn moeder aan en begint onbedaarlijk te huilen.

‘Het liefst zou ik het mondkapje en het verstikkende pak van me af willen rukken.’

Ik snap wel dat het kindje bang is. Hij ziet een wezen voor zich dat beweegt en op hem af komt, maar waar hij geen contact mee kan maken. Toch schrik ik van zijn angst. Het pak dat ik draag, begon voor mij al te wennen. Even word ik boos van binnen. Waarom mag ik hem niet gewoon zonder deze vermomming ontvangen? De kans dat dit jongetje corona heeft is erg klein. Twee maanden geleden deed ik nog een oproep op social media in verband met het tekort aan mondkapjes voor zorgpersoneel. Nu zou ik het mondkapje en het verstikkende pak wel van me af willen rukken, zodat het bange jongetje mij als mens kan zien. Tegelijkertijd ken ik ook de realiteit aan de andere kant: de ernstig zieken met corona en het vele leed dat erbij komt kijken. Beschermende kleding helpt ons de ziekte niet te verspreiden.

Mijn trukendoos om gerust te stellen lijkt uitgewerkt

Later diezelfde avond komt er nog een moeder op mijn spreekuur met haar zieke baby. Het kindje huilt al een aantal dagen en nachten. Ik zie dat de moeder helemaal uitgeput is van de doorwaakte nachten die ze heeft lopen wiegen met haar kindje. Ik onderzoek het babytje en concludeer dat ik moeder gerust kan stellen. Als huisarts zie ik regelmatig vermoeide ouders met zieke kindjes. Meestal gaan ze, hoewel nog steeds moe, wel gerustgesteld de deur weer uit. Dit keer krijg ik moeder niet goed gerustgesteld. Komt het door het pak dat ik draag? Ik voel me onthand. Mijn trukendoos om gerust te stellen en contact te maken lijkt uitgewerkt.

Als ik na mijn dienst naar mijn auto loop, voel ik me wat ontredderd. Ik voel niet de voldoening die ik meestal heb na een werkdag. Deze avond ben ik me opnieuw bewust geworden van het belang van lichaamstaal. Zorg gaat over zoveel meer dan de juiste diagnose.

Andere berichten

Blog#17

Met de billen bloot

Over sterk zijn en goed je best doen. Over gevoel van falen en totale uitputting. En over nieuwe wegen.

Blog#16

Ingehouden boosheid is ingehouden levenslust

Over ingehouden boosheid en wat boos zijn je leert over je eigen grenzen.

Blog#15

Ode aan mijn oma

Over de grootsheid van kleine dingen. Over terug naar mijn wortels en ze omarmen.

Blog#14

Rouw is de achterkant van liefde

Over hoe niet-aangenomen rouw samenhangt met ingeslikte boosheid en verdriet. En het effect daarvan op je contact met anderen. En het contact met jezelf.

Blog#13

De schaamte voorbij

Over waarom het soms zo moeilijk is om lekker te spelen. Over de schaamte die ik dan tegenkom. Een welkom aan het vrije kind in mij.

Blog#12

Sommigen dingen kunnen nou eenmaal echt niet op 1,5 meter afstand

Over het dilemma in deze Coronatijd: die anderhalve meter.

Blog#10

Hoe vertel ik mijn kinderen, dat je ziek kunt worden van iemands aanraking?

Over het gemis van nabijheid in Coronatijden. En hoe leg je dat uit aan jonge kinderen?

Blog#9

Waarom het weten je niet altijd verder helpt. En voelen wel.

Soms weet je met je hoofd al jaren waar bepaalde patronen vandaan komen. Een blog over hoe het dan toch kan helpen om ook te voelen hoe dit zich in je lijf schuil houdt.

Blog#8

Dat wat er niet mag zijn, krijgt macht

Over waarom het niet werkt om emoties weg te stoppen. Over waarom het nuttig is om verdrietig te zijn. En over weerstand die een kwetsbare plek beschermt.

Blog#7

Waarom je zonder verdriet niet gelukkig kan zijn

Over verdriet voelen om geluk te kunnen ervaren. Hoe het toelaten van negatieve emoties je kan opluchten. En over nemen wat er was, dus ook de pijn en het verdriet.

Blog#6

Alleen zijn doet minder pijn

Over sterke schouders, zware lasten, en de prijs die je daarvoor betaalt. En over hoe 'er zijn' voor de anders soms al genoeg kan zijn.

Blog#5

Hoe jouw volle blaas mij confronteerde met mijn oude pijn

Over hoe ik mijzelf in mijn dochter herken, ook op punten waar ik dat liever niet wilde. Over spiegelen en wijze lessen van een kleuter.